Pozorište
Mario i Mađioničar
“Mario i Mađioničar” bila je Belegišaninu ispitna predstava na drugoj godini studija. Bila je, istovremeno, i prva predstava sa kojom je rođeno pozorište “Promena” Akademije umetnosti u Novom Sadu.
“Predstavu karakteriše neposredan, čak provokativan, kontakt sa publikom jer se glumci nalaze skriveni u gledalištu. Cilj predstave je da gledaoce što više izazovu skriveni glumci koji zvižde, dobacuju i ljute se, zbog njenog tobožnjeg kašnjenja.
Zamišljena oštroumno, vrlo konkretno i s izvesnim rizikom, predstava “Mario i Mađioničar” je na 21. Festivalu malih i eksperimentalnih scena Jugoslavije predstavljala solidan primer istraživanja osnovnih mogućnosti teatra kao kolektivnog čina i odnosa glumac-gledalac, gledalac-glumac” (“Borba” 2.4.1980).
Juda Iskariotski
“Juda Iskariotski” je diplomska predstava Milana Belegišanina koju je adaptirao i režirao prema noveli Leonida Andrejeva. Na 22. Festivalu malih i eksperimentalnih scena Jugoslavije u Sarajevu (1981), sarajevski list “Odjek” je dodelio statuetu “Zajedništvo”, rad kipara Ljupka Antunovića, akademskom pozorištu “Promena” za uspešnu sintezu klasične dramaturgije i iskustva teatarske avangarde u predstavi “Juda Iskariotski”.
“O toj predstavi je izrečeno više analitičkih sudova nego što je bio slučaj sa dotadašnjim predstavama. Primećen je znatan
sloj politizacije u predstavi, a ona se odnosi na pomeranje sukoba – umesto sukoba Jude i Hrista, izdiferenciran je odnos između Jovana i Petra. Izdvojen je rediteljski napor da se podvuku scenska značenja, a ne direktne emocije” (“Borba” 3.4.1981).
Bal
Milan Belegišanin je režirao dramu Bertolda Brehta “Bal” 1982. godine, kada je bio asistent novosadske Akademije umetnosti i još jednom potvrdio svoj izraziti scenski talenat. “U predstavi preovlađuje artizam - umetnost pokreta, živopisno komponovane grupne slike, povampirene figure prosjaka, lepota kostima i ekspresivna šminka... Jedna scena zaslužuje posebnu pažnju: Bal ubija Ekarta – pošteni deo svoje ličnosti, no i u svojoj zaslepljenoj zlobi ubrzo dolazi do saznanja, da svet uvek spasava neprolazna ljudska dobrota” (“Dnevnik” 21.12.1982).
Kuća na granici
Na 36. susretu vojvođanskih pozorišta žiri je za najbolju predstavu u celini proglasio “Kuću na granici” reditelja Milana Belegišanina u izvođenju Novosadskog pozorišta. “Belegišanin je reditelj vrlo razvijene mašte. Uz njenu pomoć našao je mogućnost da u ovoj predstavi govori koliko o opštoj nesigurnosti savremenog čoveka, toliko i o konkretnim nedaćama jedinke. On je umeo da pokaže i kako istorijska pravda, kada prođe kroz mašineriju diplomatskog nagađanja moćnih, i u moći neprikosnovenih, rađa opšti nespokoj, i kako se taj nespokoj lako preobraća u nasilje čije su žrtve nevini i obespravljeni” (Miodrag Kujundžić).
Magbet
Predstava “Magbet” prema tragediji Viljema Šekspira u adaptaciji i režiji Milana Belegišanina i produkciji Kulturnog centra Novog Sada prvi put je izvedena 25. jula 1992. godine na varadinskom kavalir-bedemu. Bila je centralni događaj kulturne manifestacije “Igre na tvrđavi” koju su tokom leta priređivali Kulturni centar Novog Sada i Javno preduzeće “Petrovaradinska tvrđava”. Predstava je i sledeće godine reprizirana na Novosadskom letnjem festivalu “Obredi, svetlosti”.
“Ovo je jedan prostor krvavih prestola i dobro bi bilo da ova predstava na krvavom prestolu ove jadne, napaćene balkanske zemlje ostavi svoj dah umesto neke crvene uspomene ili crvenog cveta. Na žalost, vreme radi za tog sjajnog vizionara Šekspira i ova politička situacija nas uverava da je taj literarni Nostradamus i te kako bio u pravu” (Milan Belegišanin, “Dnevnik”, 25.7.1992.).
“Odustajući od velike kompaserije Šekspirovih likova – u predstavi nema defilovanja vojnika i oficira, dvorskog osoblja i vlastelina, nema Dankana niti njegovih sinova – i kao glavne protagoniste ove krvave slike sveta reditelj ostavlja samo ključne likove tragedije: Magbeta, Ledi Magbet i Veštice...Belegišanin zna da je u odnosu bračnog para Magbet, muškarac- Ledi Magbet! Iz ovog saznanja proističu sve ostale konotacije njihove intimne drame, ali i opravdanje za inteligentnu i smelu završnicu u kojoj je Ledi Magbet, tek jedna od članica veštičjeg hora, komentator, ali i agens Magbetove sudbine” (“Dnevnik”, 5.8.1993).
Dugo putovanje u noć
"Dugo putovanje u noć" - “Reditelj Milan Belegišanin obraća se O'Nilovom delu kao velikoj metafori našeg, ovdašnjeg i sadašnjeg duhovnog i moralnog stanja. Da bi bolest koja razara (O'Nilovu) porodicu, njenu nesreću, bol, napetosti i sukobe izdvojio kao esenciju i na ta značenja, kao primarna, preusmerio ideju svoje predstave, Belegišanin radikalno štrihuje tekst, svodeći ga gotovo na trećinu” (“Dnevnik”, 1998).
Grobnica za Borisa Davidoviča
"Grobnica za Borisa Davidovića" - Predstava je premijerno izvedena na Kamernoj sceni Srpskog narodnog pozorišta u produkciji Saveza dramskih umetnika Vojvodine.
Prikaz: “Na izazovnom i podatnom primeru Kišovog remek dela... Belegišanin se, najpre kao dramatizator, a potom i kao reditelj, opredeljuje za minimalistički scenski esej, dakle za vrlo racionalnu, distanciranu opciju u kojoj, kroz odnos dvojice glavnih protagonista: Novskog i Fedjukina uspeva ne samo da ispriča priču, već i da tačno akcentuje i afirmiše sve značenjske vertikale Kišove proze, po principu odnosa: pojedinac - “veliki mehanizam” (“Politika ekspres, 25.1.2001).
Kornelije Kovač i Robert Lenart: Jesenjin
“Svaki čovek u svom životom prtljagu nosi svetlost i senku, a od prostora u kojem se kreće zavisi šta će od ta dva dele njegovog bića da nadvlada. Ovo je naročito izraženo kod darovitih ljudi, kod kojih je ta granica između svetlosti i tame najtanja. Ukoliko ta tanka linija popusti, dolazi do šizofrenog ponašanja. I, čini se da svaki dar sa sobom nosi i prokletstvo poroka. Alkohol je taj koji je kod Jesenjina tu granicu raslojio, razgradio i uništio.” (reditelj predstave, Milan Belegišanin za BLIC, 26.10.2017.)
Prikazi iz novina:
“Tragični usud”